Τη στιγμή που βρίσκεις τον εαυτό σου να στερεώνει το laptop με το tele-conference στη σιδερώστρα, προσπαθώντας συνάμα να πετύχεις την τέλεια τσάκιση στο παντελόνι και να εξετάσεις τον έναν σου γιο στην προπαίδεια και την κόρη σου στη γραμματική, αντιλαμβάνεσαι για πρώτη φορά πως αυτός ο μοντέρνος και εξωφρενικά σύγχρονος κόσμος ίσως ζητά υπερβολικά πολλά από μία γυναίκα. Για να μπορέσει κάποια από εμάς να ισορροπήσει ανάμεσα στους άπειρους ρόλους της, καλείται να αλλάζει περσόνες μέσα στην ημέρα με την ευκολία μιας πολύπειρης και εμβληματικής ηθοποιού. Είναι, όμως αυτοί οι ρόλοι ικανοί να μας δώσουν την ευτυχία; Και ποιο είναι το αντίτιμο για να τα φέρνουμε όλα καλά και εξίσου εις πέρας;
Υπήρχε μια περίοδος που το να είναι μια γυναίκα πολυάσχολη ήταν μέχρι και μόδα! Αυτή η τάση μας έφερε, άλλωστε, στην πρώτη γραμμή των εργασιακών εξελίξεων τις τελευταίες 4 δεκαετίες, χωρίς όμως να μας απαλλάσσει από όλα τα υπόλοιπα και αναχρονιστικά πρότυπα που μας είχαν κληροδοτήσει οι προηγούμενες γενιές. Αυτό πρακτικά δόμησε μια γενιά νέων γυναικών που έμαθαν να αντέχουν και να έχουν οι ίδιες τα ηνία της ευτυχίας τους.
Κομμένες σε χίλια κομμάτια προσπαθούμε να στερεώσουμε τα πόδια μας ανάμεσα σε χίλιους κόσμους, αυτούς της τρυφερής μητέρας, της στοργικής κόρης, της συμπαραστατικής αδελφής, της ένθερμης συζύγου, της έμπιστης φίλης, της επιδέξιας νοικοκυράς και φυσικά της πολυμήχανης εργαζόμενης. Και μάλιστα βάζουμε στόχο να θριαμβεύουμε σε όλους αυτούς τους τομείς. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο αυτοσαμποτάζ μας. Μάλιστα, εμείς οι ίδιες αντιμετωπίζουμε τις αστοχίες μας με την ψυχολογία ενός αποτυχημένου ζογκλέρ που δεν κατάφερε να ισορροπήσει και τις δέκα μπάλες στη μύτη του. Οι ρόλοι της καθημερινότητάς μας συχνά βαραίνουν την ψυχολογία μας, στερώντας μας το δικαίωμα να νιώσουμε ικανοποιημένες με όσα έχουμε κατακτήσει, ακόμα και αν απέχουμε ακόμα από την πολυεπίπεδη ευτυχία.
Ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε η δύναμή μας δεν είναι πάντα σε όσα μπορούμε να καταφέρουμε, αλλά σε όσα άγχη μπορούμε… αναίμακτα να αφαιρέσουμε. Πριν το burn-out μας χτυπήσει την πόρτα, είναι η ώρα να αισθανθούμε πως δεν χρειάζεται να είμαστε παντού για να αποδείξουμε πόσα αξίζουμε. Δεν ζούμε, άλλωστε, στην εποχή που οι σύντροφοί μας τα περιμένουν όλα έτοιμα και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να δημιουργήσουμε μια γενιά που να τα βρίσκει όλα έτοιμα. Η επαγγελματική και οικογενειακή μας ευτυχία δεν έχει μονάχα εμάς ως συντελεστή. Και χρειάζεται θάρρος να το παραδεχτούμε πως μερικές φορές θυσιαζόμαστε χωρίς πραγματικά να χρειάζεται.
Για αυτό η δύναμή μας κρύβεται όχι στα πόσα μπορούμε να κάνουμε, αλλά στην αγάπη, στην κατανόηση, την προσπάθεια και την πίστη μας πρωτίστως στον εαυτό μας και μετά στους άλλους. Θέτουμε όρια και βάζουμε προτεραιότητες. Το να μπορείς να αναθεωρείς κάτι που σε οδηγεί στη σωματική και πνευματική εξάντληση είναι ευτυχία. Το να μπορείς να βρίσκεις μηχανισμούς υποστήριξης είναι ευλογία. Αυτή η ικανότητα να μπορούμε να αναγεννάμε τα πάντα από το τίποτα, ακόμα και αν οι ελπίδες και οι αντοχές μας δείχνουν να διαψεύδονται ή να μειώνονται, είναι η πραγματική δύναμή μας!
